Στη Σύνοδο Κορυφής της G20, η οποία διεξήχθη στην Οζάκα της Ιαπωνίας, ένα από τα πιο καυτά θέματα στην ατζέντα προορίζεται να μείνει αναπάντητο: "Προς τα πού και υπό ποιαν ηγεσία σκοπεύει να πορευθεί η Ενωμένη Ευρώπη;".
Σε ένα τοπίο γεμάτο ανταγωνισμούς και εστίες αβεβαιότητας, οι ηγέτες των λοιπών μεγάλων οικονομιών του πλανήτη θα αντικρίζουν με απορία τούς Ευρωπαίους ομολόγους τους, οι οποίοι θα επιχειρήσουν μετά την αναχώρησή τους από την Ιαπωνία να τακτοποιήσουν τα του οίκου τους σε μία ακόμη έκτακτη σύνοδο κορυφής: αυτήν που διεξάγεται σήμερα Κυριακή, 30 Ιουνίου, με αντικείμενο την κατανομή των κορυφαίων κοινοτικών αξιωμάτων για την επόμενη πενταετία.
Παράταση του σίριαλ;
Ίσως και αυτό το ραντεβού να μη φανεί αρκετό. Σε κάθε περίπτωση παραμένει ανοικτό το ερώτημα αν οι "28" θα προτιμήσουν έναν συμβιβασμό του ελάχιστου κοινού παρονομαστή ή θα παρατείνουν το σίριαλ, αφήνοντας το νέο Ευρωκοινοβούλιο να ανοίξει με τον δικό του τρόπο της διαδικασίες εκλέγοντας τον πρόεδρό του και αποτυπώνοντας πιθανές συμμαχίες των πολιτικών ομάδων.
Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι αρκετοί από τους ηγέτες που θα συνεδριάσουν σήμερα προΐστανται κυβερνήσεων είτε υπηρεσιακών, μετά από πρόσφατη διεξαγωγή εκλογών (όπως συμβαίνει στην Ισπανία, το Βέλγιο, τη Δανία), είτε περιορισμένης ουσιαστικής νομιμοποίησης, καθώς οδεύουν προς την αναμέτρησή τους με την κάλπη (λ.χ. Ελλάδα, Αυστρία).
Κατακερματισμένο μωσαϊκό
Μετά την τριπλή αποτυχία της προηγούμενης Συνόδου Κορυφής, τόσο σε ό,τι αφορά την κατανομή αξιωμάτων όσο και τον πολυετή κοινοτικό προϋπολογισμό ή τις αποφάσεις για την κλιματική αλλαγή, το ευρωπαϊκό "μωσαϊκό" φαντάζει πιο κατακερματισμένο από ποτέ.
Η ανάδειξη του διαδόχου του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στην προεδρία της Κομισιόν έχει αναδειχθεί στον "γόρδιο δεσμό", την επίλυση του οποίου προϋποθέτει κάθε παραπέρα συμφωνία για την επιλογή νέου προέδρου του Συμβουλίου, νέου Ύπατου Εκπροσώπου στην εξωτερική πολιτική και εντέλει νέου κεντρικού τραπεζίτη στη Φρανκφούρτη.
Και ο λόγος για αυτό είναι ότι η "μάχη" για την Κομισιόν δεν είναι παρά η μετωνυμική έκφραση της αντίθεσης στη "γερμανική Ευρώπη". Τόσο η διαδικασία των Spitzenkandidaten (δηλ. της επιλογής του προέδρου της Κομισιόν από τους επικεφαλής των ψηφοδελτίων των πολιτικών ομάδων στις ευρωεκλογές) όσο και το συγκεκριμένο πρόσωπο του Μάνφρεντ Βέμπερ, του Βαυαρού ηγέτη του ΕΛΚ που προωθεί η Άνγκελα Μέρκελ, έχουν καταστεί αγαπημένος στόχος όσων επείγονται να κλιμακώσουν την ευρύτερη αντιπαράθεση – με πρώτο τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν.
Για αυτούς, το ΕΛΚ δεν είναι παρά μία προέκταση της γερμανικής Χριστιανοδημοκρατίας, το δε σύστημα των Spitzenkadidaten τίποτε περισσότερο από μία προβολή των πολιτικών ηθών της Γερμανίας (εξού και το κατ' ανάγκην αμετάφραστο του όρου), που υποβαθμίζει τον ρόλο των κυρίαρχων κυβερνήσεων και παραβλέπει τη συνθετότητα των πλειοψηφιών στο Ευρωκοινοβούλιο.
Η "εκδίκηση" του Μακρόν
Ειδικότερα για τον Μακρόν το "βέτο" του στον Μάνφρεντ Βέμπερ είναι ένας τρόπος να αποδείξει ότι η "εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο", καθώς οι προτάσεις του για την εμβάθυνση της ευρωζώνης έχουν μείνει αναπάντητες από τη Γερμανία και έχουν αποκρουσθεί σφοδρά από τους Βόρειους φίλους της στη λεγόμενη "Χανσεατική Ένωση". Γνωρίζοντας ότι οι δύο προκάτοχοί του στο Μέγαρο των Ηλυσίων είδαν την προεδρία τους να καταστρέφεται ακριβώς για αυτό τον λόγο και έχοντας ήδη αντιμετωπίσει την κρίση των "κίτρινων γιλέκων", ο Μακρόν, ο οποίος άλλωστε δεν προέρχεται από την κλασική διαίρεση κεντροδεξιάς-κεντροαριστεράς, έχει πολλούς λόγους να φανεί "δύσκολος".
Αναρωτιέται κανείς για πόσο. Ο Γάλλος πρόεδρος αποδέχεται για την ηγεσία της Κομισιόν κάποιων εκ των Μισέλ Μπαρνιέ, Μαργκρέτε Βεστάγκερ και Φρανς Τίμερμανς, ενώ θόλωσε τα νερά, ρίχνοντας την ιδέα της ανάληψης της προεδρίας του Συμβουλίου από την Άγκελα Μέρκελ, μολονότι η ίδια διαψεύδει κατηγορηματικά κάθε σενάριο μετακίνησης στις Βρυξέλλες, σε μία συγκυρία άλλωστε κατά την οποία πληθαίνουν τα ερωτήματα για την κατάσταση της υγείας της.
Ποιος επιδιώκει τι
Η Γερμανία, πάλι, δείχνει να προσανατολίζει πλέον την προσπάθειά της στην κατάκτηση της προεδρίας της ΕΚΤ από τον Γενς Βάιντμαν, ως αντάλλαγμα για την όποια υποχώρησή της στο θέμα της Κομισιόν. Δεν είναι τυχαία η δήλωση της Μέρκελ ότι η σημασία της γαλλογερμανικής σχέσης επιβάλλει να ληφθεί σοβαρά υπόψη η γνώμη όσων, όπως ο Μακρόν, έχουν διαφορετική από το Βερολίνο γνώμη για το σύστημα των Spitzenkadidaten.
Είναι πάντως πιθανό οι γαλλογερμανικές φιλοδοξίες να "αλληλοεξοντωθούν" οδηγώντας σε μία ουδέτερη λύση ή σε ένα "απόλυτο αουτσάιντερ", όπως η Βουλγάρα πρώην επίτροπος, νυν διευθύντρια της Παγκόσμιας Τράπεζας Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα.
Μέχρι στιγμής η Γερμανία, η Ιρλανδία και η Κύπρος μένουν πιστές στην υποψηφιότητα Βέμπερ, ενώ τον Τίμερμανς στηρίζουν η Σουηδία (αν και χωρίς ενθουσιασμό για το σύστημα των Spitzenkandidaten), η Ισπανία, η Πορτογαλία, και η Ελλάδα – τουλάχιστον όσο παραμένει πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας.
Από το Βίζεγκραντ στην ΕΚΤ
Στα ανατολικά της ηπείρου, οι τέσσερις "χώρες του Βίζεγκραντ" ανακοίνωσαν ότι σκοπεύουν να κινηθούν συντονισμένα (με την Πολωνία, πάντως, αποφασισμένη να μπλοκάρει τον Τίμερμανς, όπως και η Ουγγαρία τον Βέμπερ λόγω της "βεντέτας" τους εντός του ΕΛΚ), ενώ και οι τρεις Βαλτικές Δημοκρατίες επιδιώκουν να προωθήσουν στην ηγεσία του Συμβουλίου την πρώην πρόεδρο της Λιθουανίας, Ντάλια Γκριμπαουσκαϊτέ).
Όσο για την ΕΚΤ, η μεν Ιρλανδία ζητά "συνεχιστή των πολιτικών Ντράγκι", η Σλοβενία κάποιον "με Νότιες ευαισθησίες" και πολλοί άλλοι απλώς την προώθηση του εκλεκτού τους: λ.χ. του Γάλλου Μπενουά Κερέ του Εκτελεστικού Συμβουλίου, του Λουξεμβούργιου επικεφαλής οικονομολόγου της Φραγκφούρτης Υβ Μερς ή του Πορτογάλου επικεφαλής του Eurogroup, Μάριο Σεντένο. Ιδιαίτερη περίπτωση αποτελεί η Φινλανδία από την οποία προέρχονται δύο διεκδικητές: ο πρώην επίτροπος, νυν κεντρικός τραπεζίτης Όλι Ρεν και ο προκάτοχός του Έρκι Λίικανεν.
Στο βάθος η "απειλή Τραμπ"
Μετά τον Μάριο Ντράγκι, ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισε να στρέψει τα βέλη του εναντίον της Δανής Επιτρόπου Ανταγωνισμού (και οιονεί Spitzenkadidat των Φιλελευθέρων) Μαργκρέτε Βεστάγκερ, την οποία αποκάλεσε "εχθρό της Αμερικής". Το ότι η Βεστάγκερ (η οποία υποστηρίζεται για την προεδρία της Κομισιόν από την Σλοβενία, το Λουξεμβούργο και εν μέρει τη Γαλλία και την Πορτογαλία) αποτελεί τη "νέμεση" των αμερικανικών πολυθενικών του Διαδικτύου εξηγεί αυτή τη στοχοποίησή της. Πόσω μάλλον που ένα κεντρικό ερώτημα για την Ε.Ε. την επόμενη πενταετία θα είναι (πέρα από την εμβάθυνση της ευρωζώνης και την διευκολυντική ή μη νομισματική πολιτική) η αποφασιστικότητα με την οποία θα σταθούν οι "28" στο διεθνές τοπίο των εμπορικών ή και συναλλαγματικών πολέμων.
Το ότι ο Τραμπ πάντως πολλαπλασιάζει τις βολές εναντίον ευρωπαϊκών στόχων αποτελεί δείκτη για τις μελλοντικές προθέσεις του έναντι της Γερμανίας (πρβ. την απειλή επιβολής δασμών στην αυτοκινητοβιομηχανία και κυρώσεων στον αγωγών NordStream 2). Μάλιστα στην αυριανή Ευρώπη δεν θα του λείπουν οι σύμμαχοι – είτε ακούν στο όνομα Μπόρις Τζόνσον είτε Ματέο Σαλβίνι.
Πηγή: capital.gr
Leave a comment