Του Γ. Αγγέλη
Το κοινό μυστικό για το οποίο όμως κανείς κεντρικός τραπεζίτης δεν μιλάει δημόσια, είναι ότι οι γεωπολιτικές συγκρούσεις που εκδηλώνονται μέσα από τις πολιτικές προστατευτισμού, ειδικά στις σχέσεις ΗΠΑ - Κίνας - Ευρωζώνης και Ρωσίας, περνάνε πλέον και στο επίπεδο των συναλλαγματικών ισοτιμιών.
Ο Μάριο Ντράγκι ξαφνιάζοντας όλους στην τελευταία δημόσια παρέμβασή του από το forum της ΕΚΤ στη Σίντρα της Πορτογαλίας, επιχείρησε να δώσει διευκρινίσεις στις αγορές για τις προθέσεις της ΕΚΤ και ούτε λίγο ούτε πολύ άνοιξε και πάλι το ενδεχόμενο προσανατολισμού της ΕΚΤ προς έναν νέο κύκλο ποσοτικής χαλάρωσης.
Η παρέμβασή του έγινε ασμένως δεκτή από τις αγορές, όπως ήταν φυσικό. Ταυτόχρονα όμως προκάλεσε ερωτηματικά όσον αφορά το γιατί ο πρόεδρος της ΕΚΤ, που σε λίγους μήνες αποχωρεί από την Φρανκφούρτη, πήρε πάνω του την ευθύνη να δεσμεύσει –άλλοι είπαν "να παγιδεύσει"– τον διάδοχό του με τις εξαγγελίες αυτές.
Για να θυμίσουμε εδώ, ο Μάριο Ντράγκι από τη Σίντρα δήλωσε ότι αν οι τάσεις της οικονομίας στην Ευρωζώνη και τον πληθωρισμό ακολουθήσουν τη σημερινή τάση τότε η ΕΚΤ είναι έτοιμη να προχωρήσει σε ό,τι χρειασθεί για έναν νέο κύκλο ποσοτικής χαλάρωσης στη νομισματική της πολιτική.
Την ίδια περίπου ημέρα το Οικονομικό Δελτίο της ΕΚΤ επιβεβαίωνε τις ανησυχίες Ντράγκι προβλέποντας οικονομική επιβράδυνση και χαμηλότερο πληθωρισμό για την Ευρωζώνη...
Διαφωνίες
Παράλληλα η εικόνα άρχισε να γίνεται πιο "σύνθετη" καθώς από τη Φρανκφούρτη διέρρεαν πληροφορίες από αξιόπιστες πηγές ότι η πρωτοβουλία Ντράγκι όχι μόνο δεν είχε την έγκριση της ολότητας του Συμβουλίου αλλά ακόμα περισσότερο προκάλεσε έντονη δυσφορία από ισχυρούς κύκλους του Συμβουλίου.
Όπως προκύπτει από συζητήσεις που ακολούθησαν σε κύκλους πολύ κοντά στις συζητήσεις του Συμβουλίου στη Φρανκφούρτη, η ανησυχία πίσω από τις δηλώσεις/δεσμεύσεις Ντράγκι και η ανάληψη μιας τέτοιας πρωτοβουλίας δεν είχε να κάνει απλώς με τις προβλέψεις για την οικονομική επιβράδυνση στην Ευρωζώνη και τα πολύ χαμηλά επίπεδα πληθωρισμού.
Έχει πολύ περισσότερο να κάνει με τις επερχόμενες μεγάλες αναταραχές που αναμένονται στο επίπεδο των συναλλαγματικών ισοτιμιών, ιδιαίτερα με το δολάριο και το γουάν. Και αυτό γιατί οι γεωπολιτικές και εμπορικές συγκρούσεις "συνδυάζονται" πλέον ανοικτά με τις κινήσεις σε επίπεδο νομισματικής πολιτικής από τις Κεντρικές Τράπεζες και επηρεάζουν τις συναλλαγματικές ισοτιμίες οι οποίες είναι καθοριστικές για τις τύχες των ισχυρών οικονομιών και ειδικά εκείνων με την μεγαλύτερη εξωστρέφεια.
Η "εξαγγελία" Ντράγκι ότι η ΕΚΤ θα κάνει οτιδήποτε χρειασθεί ακόμα και ένα νέο QE, δεν είχε τίποτα το κοινό με την αντίστοιχη του 2012.
Αυτήν τη φορά ήταν μία "ειδοποίηση" στις αγορές ότι η ΕΚΤ θα κάνει ό,τι χρειασθεί για να κρατήσει το ευρώ μακριά και κάτω από το επίπεδο μίας ισοτιμίας 1 προς 1,2 με το δολάριο και ανάλογα με το γουάν. Γιατί διαφορετικά η οικονομία της Ευρωζώνης και μαζί της το ευρώ δεν μπορεί αντέξει τις πιέσεις ενός συναλλαγματικού πλέον και όχι απλώς εμπορικού πολέμου με ΗΠΑ και Κίνα.
Και το εργαλείο, βέβαια, που έχει γι' αυτό ήταν και παραμένει μια περισσότερο χαλαρή νομισματική πολιτική.
Νομισματική πολιτική
Ακριβώς αυτό που ζητά και ο Τραμπ από τη Fed απειλώντας ευθέως τον πρόεδρό της –που ο ίδιος διόρισε–, κ. Πάουελ.
Αυτό βέβαια δεν αναιρεί το γεγονός ότι η παρέμβαση Ντράγκι και η δέσμευσή του προς τις αγορές, "παγιδεύει" τον διάδοχό του σε μια κατεύθυνση όσον αφορά τη νομισματική πολιτική, για την οποία μέσα στο Συμβούλιο της ΕΚΤ είναι σχεδόν "επίσημο" ότι δεν υπάρχει συμφωνία.
Ποτέ μέχρι τώρα, όπως λένε οι εξοικειωμένοι με το κλίμα που επικρατεί στον όροφο της διοίκησης στον ουρανοξύστη της ΕΚΤ στη Φρανκφούρτη, η "υπόκωφη" ένταση μεταξύ των μελών δεν ήταν τόσο... υψηλή.
Το χαρακτηριστικό του Ντράγκι σαν προέδρου της ΕΚΤ είναι ότι μέχρι και την τελευταία στιγμή δεν διστάζει να πάρει θέση για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα –που αφορά συνολικά το ευρώ– παρά τις διαφορές και τις ενστάσεις μεταξύ των διαφορετικών "στρατοπέδων" του Συμβουλίου.
Γιατί το κρίσιμο ζήτημα πλέον είναι ότι οι εντάσεις σε επίπεδο εμπορικού πολέμου έχουν αρχίσει σιωπηρά να μεταλλάσσονται σε συναλλαγματικές "αναμετρήσεις" με όπλο τη νομισματική πολιτική.
Είναι χαρακτηριστικό, άλλωστε, ότι οι μεγάλοι αντίπαλοι των ΗΠΑ, όπως η Κίνα και η Ρωσία, έχουν αυξήσει κατακόρυφα τις αγορές χρυσού από τις κεντρικές τράπεζές τους, μειώνοντας επίσης σχεδόν ισόποσα τα διαθέσιμά τους σε "σκληρό συνάλλαγμα" δηλαδή κρατικά ομόλογα ΗΠΑ (σε δολάριο).
Ο χρυσός επιστρέφει
Ο χρυσός έχει ήδη αρχίσει να "χτυπά" τιμές-ρεκόρ καθώς η αγορά χρυσού σε φυσική μορφή από τις Κεντρικές Τράπεζες, ανά τον κόσμο και ειδικά από όσες οικονομίες βρίσκονται σε αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ αυξάνονται ραγδαία.
Τα συναλλαγματικά αποθέματά τους μετακινούνται σταδιακά αλλά πολύ γρήγορα, από το δολάριο σε άλλα σκληρά νομίσματα (όπως, π.χ., το ευρώ) και σε χρυσό. Και αυτό προκαλεί την ενίσχυση των συναλλαγματικών τους ισοτιμιών έναντι του δολαρίου.
Κάτι που θέλει μεν ο Τραμπ αλλά δεν επιθυμεί καθόλου ο κ. Ντράγκι για την Ευρωζώνη της οποίας η εξωστρεφής οικονομία ήδη υποφέρει από τη συρρίκνωση του παγκόσμιου εμπορίου...
Μπροστά σ' αυτό το ολομέτωπο πεδίο εμπορικών και συναλλαγματικών συγκρούσεων και με την εμπειρία των εξαντλημένων ορίων δυνατότητας συνεννόησης μεταξύ των χωρών του G-20, φαίνεται να διολισθαίνουν ακόμα περισσότερο οι δυνατότητες επιβίωσης αυτού του Οργανισμού. Αυτού που συγκροτήθηκε το 2008-2009 ακριβώς για να αντιμετωπίσει την κρίση του 2008.
Πηγή: capital.gr
Leave a comment